RECYCLING MEDEA

A film by Asteris Kutulas • Music by Mikis Theodorakis • Choreography by Renato Zanella
cfp award

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

RECYCLING MEDEA
(ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΗΔΕΙΑ)

Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της. Η Μήδεια κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Ήταν το σήμερα που κίνησε το ενδιαφέρον μου. Κείμενο, μουσική και χορός ενωμένα σε μια ταινία, η οποία δε μου άφησε καμία άλλη διέξοδο, παρά εκείνη στον ζόφο μιας κοινωνίας που καθημερινά σκοτώνει τα παιδιά της. Μέσα στην οποία σκοτώνουμε τα παιδιά μας.

Ήθελα να κάνω ένα τεράστιο, ασυνήθιστο και άκρως συναισθηματικό «βίντεο κλιπ», που να ασχολείται με τον πόθο για ελευθερία μιας απελπισμένης γυναίκας και τον πόθο για ελευθερία μιας νεολαίας που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Και οι δύο προδομένοι και πουλημένοι. Και οι δύο σε εμπόλεμη κατάσταση με την κοινωνία.

Την ταινία αυτή αφιερώνω στη σημερινή γενιά γονιών που έκλεψε τα όνειρα από τα ίδια τα παιδιά της, τους πήρε τις προοπτικές και έπαιξε στα ζάρια το μέλλον τους. Γονείς που ζούσαν λες και δεν υπήρχε αύριο. Γονείς που αποξενώθηκαν από τον εαυτό τους, αιχμαλωτισμένοι στο δικό τους κόσμο, σε άλυτες συγκρούσεις.

Αστέρης Κούτουλας

—————————————————————————————————————

Αστέρης Κούτουλας
Το μέλλον εξακολουθεί να δολοφονείται
Σκέψεις αναφορικά με την ταινία «Recycling Medea» («Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια»)

Γιατί σκοτώνει μια μητέρα τα παιδιά της; Γιατί σκοτώνει η Ελλάδα τα παιδιά της; Γιατί τα παιδιά κατεβαίνουν στους δρόμους, προκειμένου να πολεμήσουν τους γονείς τους; Γιατί παρόλα αυτά διατηρείται το όνειρο της ευτυχίας; Γιατί εξακολουθεί να υπάρχει η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο; Έκανα την ταινία έχοντας συνεχώς αυτές τις ερωτήσεις στο μυαλό μου. Στο Βερολίνο, όπου ζω. Στην Αθήνα, όπου βρίσκεται η πατρίδα μου.
Η έντονη συναισθηματική φόρτιση της ταινίας αντιστοιχεί στην ένταση της φονικής πράξης, όταν η μητέρα σκοτώνει τα παιδιά της. Η ταινία μας είναι ένα ποιητικό έργο αφιερωμένο στα θύματα. Είναι έκφραση ενός ισχυρού δεσμού με εκείνους που αναγκάζονται να αγωνίζονται για τη ζωή τους, και υπ’ αυτή την έννοια αποτελεί ταυτόχρονα μια απάντηση στην κυριαρχούσα βία.

Η ταινία μας είναι μια πέτρα στο χέρι ενός αγοριού που αντιστέκεται οργισμένο.
Η ταινία μας είναι ένα βρέφος που αποκοιμιέται στην αγκαλιά της μάνας του.
Η ταινία μας είναι ένα δέντρο στα τραχιά βουνά της Κρήτης.
Η ταινία μας είναι ένα κορίτσι που τρώει τα νύχια του.
Το παιδί μάς δείχνει την ταινία του.
Η ταινία μας επικαλείται το ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν: «Τα παιδιά σας δεν είναι τα παιδιά σας».
Η ταινία μας κολλάει πάνω στο κράνος ενός αστυνομικού, το οποίο – μετά το τέλος της υπηρεσίας – κλειδώνεται σε ένα ντουλάπι.
Η ταινία μας είναι ο καθρέφτης που μακιγιάρεται η Μαρία Κάλλας.
Η ταινία μας δεν είναι ένα παράθυρο που μπορείς να ανοίξεις.
Η ταινία μας είναι ένα ημερολόγιο, γραμμένο σ’ ένα κρησφύγετο στη σοφίτα ενός σπιτιού στο Άμστερνταμ.
Η ταινία μας είναι ένα ξανθό γαλανομάτικο κορίτσι που πηγαίνει στο κάστινγκ.
Η ταινία μας είναι η ιστορία πίσω από την οποία εξαφανιζόμαστε.
Η ταινία μας είναι μια ταινία που για μια στιγμή είναι μια ταινία.

Και το μέλλον εξακολουθεί να δολοφονείται.

  • Follow
  • foto © Stefanos Kyriakopoulos